Op Skift kan je een hele interessante longread lezen over de impact en gevolgen van “één jaar zonder cruises”, niet enkel op de rederijen maar ook op bestemmingen waar de schepen aanmeren.
Ruim één jaar nadat we met z’n allen in lockdown gingen, staat geen enkele niche in de reissector voor een grotere uitdaging dan de cruise-industrie.
Het businessmodel van de rederijen staat onder druk en voor tal van bestemmingen is het duidelijk geworden dat ze (soms te) afhankelijk zijn van het cruisetoerisme.
Uit een recent onderzoek blijkt dat 67% van de toeristen minder wil cruisen omwille van de coronacrisis. De beelden en verhalen van cruiseschepen en hun bemanning die niet mogen aanmeren in de haven omwille van coronabesmettingen, zit bij hen nog vers in het geheugen.
Op enkele uitzonderingen na (MSC Cruises ging van wal in augustus en verwelkomde sindsdien meer dan 55.000 toeristen) zijn rederijen op zoek naar manieren om hun activiteiten te hervatten.
Het lijkt erop dat sommige bestemmingen liever geen grote cruiseschepen meer verwelkomen. Er is het nieuwe verbod van Venetië op het aanmeren van grote cruiseschepen in de historische stad, of de wet van Key West die de toegang van grote schepen blokkeert.
Maar soms laat de afwezigheid van cruise-toerisme ook een grote economische impact na:
There are businesses that have grown up completely around the cruise industry that have nothing right now
Karla Hart, activist and founder of Juneau CAN Rethink Tourism
De longread van Skift gaat dieper in op de economische, sociale en milieu-effecten van een jaar zonder cruises op tal van bestemmingen.
